Czy
gra może być sztuką? Czy w gamingu mogą
być poruszane trudne tematy? Oczywiście, że tak! Choć przyznam, że producentów,
a tym bardziej wydawców gotowych zaryzykować jest dość mało...
Dosłownie przed chwilą
skończyłem Brothers: A Tale of Two Sons wydaną
przez 505 Games w 2013 roku. Ci z was, którzy czytali mój tekst Top 5 gier z 2017 r. wiedzą, że już w to
grałem, a teraz zrobiłem drugie podejście. No, i produkcja ta znowu to zrobiła,
wzruszyła mnie dogłębnie, o mało się nie popłakałem. Wielka to rzadkość, że gra
może wywołać taki stan.
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, Co to będzie, co to będzie?
Trudno zebrać myśli,
tak to mną ruszyło. Na początku fabuły widzimy rodzinną tragedię, jest to
wypadek na morzu. Matka rodzeństwa wypada za burtę i tonie. Niestety pasmo
nieszczęść nie opuszcza tej rodziny. W późniejszym czasie ojciec braci zapada na
ciężką chorobę. Naszym celem jest odnalezienie leku, którym jest drzewo życia.
Tych i innych informacji trzeba się domyśleć, bo wszyscy bohaterowie mówią
nieistniejącym językiem. Sposób w jaki się wysławiają, a ujmując rzecz jaśniej
używają tonów, jest dość sugestywny tak samo jak ich mowa ciała.
Dziwny jest ten świat
W ciągu całej kampanii
przemierzymy świat rodem z Śródziemia Tolkiena. A w każdej jego części
spotykamy najróżniejsze postacie. Oprawa graficzna jest trochę podobna do RiME, lecz tutaj widać więcej szczegółów.
Klimat w grze jest odpowiednio zbalansowany tak, aby finał zwalił z nóg. Choć
gra jest dość krótka, bo zaledwie trwała 3 godziny, to zawiera małe, ale jednak
zadania poboczne. Może to być nakłonienie królików do wspólnej zabawy albo
uratowanie małych żółwi wodnych. Oczywiście nie zabraknie bardziej poważnych
aktywności pobocznych, które warto wykonać. Ścieżka dźwiękowa została dobrze skomponowana.
Podobnie jak tereny, które przemierzamy odgrywa role "narratora"
starającego się na swój specyficzny sposób opowiedzieć co się wydarzyło, a
także podkreślić ważne chwile.
Ty
i ja!
System sterowania w Brothers: A Tale of Two Sons jest naprawdę oryginalny, bo
lewa połowa pada (polecam grać z kontrolerem) odpowiada za starszego brata, a
prawa za młodszego. Używamy grzybków do poruszania się, a za interakcje
odpowiadają spusty. Sama kamera działa automatycznie. Istnieje jednak możliwość
obracaniem widokiem za pomocą bumperów. Łamigłówki, które należy rozwiązywać są bardzo proste i "przechodzą się" praktycznie same. W sumie wszystkie
polegają na współpracy braci, np. podchodzimy pod wysoki mur z którego zwisa
przykrótka sznurowa drabina i wtedy starszy brat pomaga młodszemu na nią wejść,
a następnie tamten spuszcza mu linę. Tak można z grubsza opisać wszystkie
zagadki. W ciągu całej przygody nie zbraknie też bossów, których trzeba pokonać
sprytem. Nie jest to wyzwanie, a jednie formalność pozwalająca przejść do
dalszego etapu.
Czy warto kupić Brothers: A Tale of Two Sons?
O tak, jak najbardziej! Historia, choć jest
prosta, to jednak porywa, a na końcu można zapłakać. Nie jest to gra dla
każdego. Moim zdaniem, ta produkcja kierowana jest przede wszystkim do tych
graczy, którzy mają dzieci, a na pewno nie są małolatami i inaczej patrzą już na
świat. Gra ta jest tak niezwykła, że nie mam innego wyboru i ponownie daję jej 10/10.
Zgadzacie się ze mną? A
może przesadzam? Chętnie podyskutuję z wami w komentarzach.
Jeśli recka podobała się wam, to napiszcie coś lub dajcie lajka!
Dzięki temu mam lepszą motywację do dalszej pracy ;D
