Aż się wierzyć nie chce, że ktoś od tak robi sobie z nich jaja bez konsekwencji. Najwyraźniej są bardzo otwarci na takie rzeczy. Przechodząc do samej mangi. Od samego początku dostaje się jasno do zrozumienia z kim ma się do czynienia. Z typową przesadą, jak to w ich działach protagonista nie może być jakimś szarakiem.
Wszystkie te podkreślenia wstawiono jako kontrast do dynamicznych ujęć w których pokazuje co potrafi. Po tej prezencji doskonałej gosposi można się przestraszyć, co robił jak był czynny "zawodowo". Pierwszy tomik to głównie żarty opierające się na zachowaniu i kontraście z jego wyglądem. Jedynie dodatkowe monologi wewnętrzne dopełniają o co mu chodzi.
Jak można się spodziewać przeszłość musiała go dorwać. Póki co jest to bardziej sygnalizacja. Wątek ten jako taki stoi sobie spokojnie i czeka. Dopełnieniem, bo pełne porwanych rozdziałów z udziałem jego żony nie było. Liczę, że w późniejszych tomach dadzą jej więcej miejsca. Czuję się wyraźnie, że jak dadzą jej więcej wyjdzie to na dobre.
Aby humor nie był jednolity dołożono pomocnika, który do pewnego stopnia jest wpatrzony w Tatsu. Aż One Punchman mi się przypomniał jak Saitama przyjął ucznia, choć na dobrą sprawę sam nie wiedział czemu. Warto jeszcze się pochylić nad językiem. Choć komedia dominuje to nie zabrakło wulgaryzmów. Lecz to co bardziej rzuca się w oczy to w rozległe wyjaśnia sprzedawcy w księgarni. Wydawało się że niemieszczące się dialogi to jakiś zabieg specjalny. Jak się później okaże tak właśnie miało być.
Jak widać autor nie spoczął na laurach i jeszcze podbił poziom w kolejnym tomie. Nie mogę powiedzieć: łał. Heheszkowe momenty tym razem podzielono na subtelne komentarze, które odbijały się w ciągu całego roku.
Żeby nie było za łatwo dołożono pewne sugestywne rozwinięcie poszczególnych scen. Podobne zabiegi widywałem w seriach ecchi. Różnica jednak tkwi w szczegółach. Zamiast podtekstów seksualnych były gangsterskie. Reakcje osób postronnych, oczywiście bezcenne. Dla jasności, zamiast wprost zapytać w sklepie o mąkę, to szuka dobrego towaru. Białego proszku... Z jego facjatą skojarzenia przychodzą same.
Kropką nad i były powroty demonów z przeszłości. Tutaj też szału nie było. Generalnie synaptyczne rozwinięcie. Tyle, że wszystko opiera się na błędnym zrumienieniu co jedna strona mówi do drugiej. Nie ma tragedii, ale jakoś da się przeżyć. Zgodnie z moimi przypuszczeniami pojawiła się w końcu pani domu. Kazali czekać, aż do drugiej połowy mangi, ale się nareszcie doczekałem. Do kompletu zjawili się i teściowie.
Pełen komplet, który do reszty pociągnął zawarte elementy. Za plus warto jeszcze zaznaczyć dynamikę jaka towarzyszyła poszczególnym wydarzeniom. Naprawdę dobra kreska i dbałość o szczegóły sprawia, że wszelkie braki są do wybaczenia. Dodatkowe smaczki można wyłapać jak się dokładnie wczyta w dodatkowe teksty. Tłumacz dodał swoje 3 grosze do całości.
Dobrą mangę nie poznaje się po tym jak zaczyna, ale jakie bonusy dodaje. Musicie wiedzieć zaprawdę są jajcarskie. Następny tomik nie zatrzymuje się dalej pędzi przed siebie na złamanie karku. Pewne elementy są jak najbardziej kontynuowane dalej nadając subtelną całość.
Równolegle rozwijane są nowe wątki nie pozwalające się absolutnie nudzić. Każdy rozdział, aż za dobrze się czyta. Ujęcia zyskują cały czas na jakości i niektóre sceny przypominają Ja, Sakamoto. Podkreślenia i pozy nadają pazura, który zaostrza apetyt na więcej.
Do głównego wątku dodano więcej integracji z sąsiadami, co doskonale wykorzystano, aby jeszcze bardziej rozkręcić akcję. Jednak jednym sprytnym zabiegiem, a mowa tu o fartuszka sprawia, że cokolwiek się dzieje zawsze jest ciekawie.
Rozwinięto dalej wątek z starymi znajomymi. Jakbym miał to jakoś nazwać to jest to coś w rodzaju yakuzowe "ecchi", gdzie zamiast mieć ciągłych dwuznaczności jest element ustawek niby z kryminałów.
Rozszerzone jeszcze bardziej kulinaria, co jest jak najbardziej na plus. Tutaj jeszcze więcej jest smakowitych podtekstów odwołujących się do środków psychoaktywnych, a będących w rzeczywistości zwykłymi produktami spożywczymi.
Skupiono się też na relacjach rodzinnych, którym wyraźnie czegoś brakuje. Przez większość T. 3 są razem, ale nie był to jakiś zapalnik do długo treningowych wydarzeń. Doceniam starania i to co wydarzyło się w centrum handlowym. Lecz to za mało. Liczę na znacznie więcej.
Schemat T.4 dość podobnie się rozwija co w poprzednich częściach. Skupie się bardziej na nocnych stronach. Tatsu jako pomoc do dzieci odkrył swoje nowe talenty. Siła ich jak zwykle leży w sposobie interpretacji. Wstawki w poszczególnych kadrach wpasowywały się dobrze.
Nie były to jednak jakieś szczelnie powiewem świeżości. Umiejętnie wykorzystano znane motywy. Dzięki temu miała powstać z tego wiekopomne dzieło. Jednak coś czuję, że autor sobie daruje. Bardziej mnie zaskoczył epizod na plaży z dość klasycznym programem.
Spokojna głowa, pozorny fan serwisowy przerywnik dał Miku możliwość zabłysnąć i przypomnieć jej mężusiowi jak być prawdziwym mężczyzną! Jak ona go kocha!!! Jednak jej pierwszy bonusowy epizod pokazuje jej potencjał jako, OTAKU. Liczne, celne uwagi o stroju magicznych dziewczynek był naprawdę bezcenny.
Schemat dalej idzie ten sam. Tomik to wciąż zbiór luźnych historii. Łączą je ci sami bohaterowie. Odnieść można wrażenie, że całe miasto lub tą dzielnie zamieszkują byli członkowie Yakuzy. Jest to prawdziwy dom późnej starości. Brak określonego celu w tej mandze powoli daje o sobie znać.
Jego mocne strony jak wieczne nawiązania do poprzedniego życia Tatsu już nie błyszczą z taką mocą. Wrzucanie znanych twarzy bez większego rozmachu sprawia, że zaczynają być bardziej tłem, a niż solidnym wsparciem. Spadek jest już widoczny, ale liczę na poprawę.
Tom szósty w pewnym sensie mnie zaskoczył. Autor odszedł od typowego języka jakim się posługiwał Tatsu. Również humor przeszedł na nieco bardziej ogólny styl. Wyraźnie da się to zaobserwować w rozdziale z dołączeniem do koła gospodyń miejskich.
Wszystko przebiegało w dość oczywisty sposób. Poszczególne wydarzenia bardzo przewidywalne. W sumie jak kulinaria całkowicie wyszły na pierwszy plan to miałem przed oczami Shokugeki no Souma.
Tylko, że tam poziom był o wiele wyższy niż tutaj. Próby naśladowania były mocno widoczne. Lecz król jest tylko jeden. Z rozdziału na rozdział Miku coraz bardziej jest aktywna. Lecz ciągle mi jej mało. Mogliby by wydobyć jej potencjał waifu. Jednak podchodzą do tego jak pies do jeża.
Warto wspomnieć też o Masie. Jego wątek, który miał na samym początek jakiś widoczny cel. No i znikł ten punkcik chen daleko. Z narwańca stał się bardziej dużym dzieckiem lub innym ciepłym kluchem. Za bardzo odstaje, a że jest cieniem Tatsu to jest go na tyle dużo, że nie sposób tego nie zauważyć.
Manga staje się coraz bardziej odtwórcza i zaczyna zjadać swój własny ogon. Ledwo ponarzekałem na to co się działo w poprzednim tomiku, a tu nagle zmiana. Tori - sama już na sam dzień dobry dostała rozdział dla siebie. Musicie wiedzieć jedną rzecz. Kawiarnie z kotami są w Japonii bardzo popularne. Nie ma co się dziwić, że wątek uwielbienia Tori do kotów będzie coraz bardziej rozwinięty. Dalsze perypetie to wciąż pokaz niezwykłych umiejętności Tatsu jako gosposi. Do tego coraz bardziej się angażuje w życie społecznym osiedla.
Pomimo takiej, a nie inne formy promowane są liczne pozytywne wartości. Pomoc bliskim przyjaciołom i sąsiadom. Pojawia się ponownie szef Tatsu i wszystko zgodnie z zwyczajem, o ile można tak nazwać jest naprawdę zakręcone. Seria powoli zbliża się do zakończenia. Ujmując rzecz dokładniej zostały już tylko dwa tomy, które wydano w Polsce.
Wstępne wnioski są takie. Fabułę Yakuzy w fartuszku można ciągnąć bez końca. Brak konkretnego celu nie jest problemem samym w sobie. Jednak wymyślanie wciągających wydarzeń skłaniających czytelnika do ciągłego powracania.
Czuję wyraźną potrzeba zrobienia przerwy. Kolejny tekst omawiający ta serie zacznę od T.8, aż do ostatniego jaki będzie dostępny w sprzedaży.
.jpg)
Posty
