Recenzja Divinity: Original Sin - Enhanced Edition

Znacie te historie, które opowiada mistrz gry? Zaczyna się od karczmy, gdzie tajemniczy gość siedzący w kącie z nieznanych powodów zawsze rzuca się w oczy. Daje dyskretnie znać, aby do niego podjeść i wtenczas zaczynamy przygodę naszego życia.

Gry dla jednego gracza są za drogie

Nastały ciemne czasy, tak groźne jak te, których najstarsi nie pamiętają. Coraz głośniej słyszy się od wydawców i samych twórców, że produkcje dla jednego gracza to przeszłość. Wielcy wydawcy chcą jak mniejszym kosztem zarabiać na naszych ukochanych grach coraz to większe pieniądze. Jednak jest nadzieja, bo wciąż są ludzie, którzy rozumieją na czym polega ta praca, a są to pracownicy CD Project..., a nie chwila, oni też, lecz mowa tu o Larian Studios. Pokazali środkowy palec wydawcom! Eee, znaczy chciałem tylko powiedzieć, że jednak nie skorzystają z pomocy łasych na łatwą mamonę smutnych panów z korporacji. Autorzy Divinity: Original Sin zwrócili się o pomoc do samych zainteresowanych, czyli do graczy. Produkcja doczekała się nawet edycji rozszerzonej. Ci z was, którzy będą ogrywać ten tytuł na PC dostają podstawkę za darmo i vice versa. Natomiast na konsoli już trzeba płacić oddzielnie za podstawkę i za edycję rozszerzoną.  

W niniejszej recenzji omawiam wydanie g.o.t.y. Divinity: Original Sin - Enhanced Edition z 2015 roku.

Śmierć jest jedynie początkiem czegoś nowego

Zacznijmy od początku! W Divinity: Grzech Pierworodny możemy grać sami lub w trybie wieloosobowym. Jeśli zdecydujemy się grać ze znajomymi rozgrywka znacząco się zmienia. Dokładnie rzecz ujmując decyzje musimy wtedy podejmować wspólnie, a jeśli będziemy mieć sprzeczne zdania, gra "rzuci kostką" na podstawie statystyk graczy. Do podobnych sytuacji dochodzi też gdy gramy sami, z tą różnicą, że wtedy decyzja podejmowana jest po mini gierce w kamień, papier i nożyce. Przejdźmy teraz do kolejnego menu tworzenia bohaterów. Trochę zajęło mi to czasu, co prawda nie tyle co w Skyrim. Ilość klas i możliwość ich personalizacji pod swoje widzimisię naprawdę mnie zaskoczyło. Mogłem zrobić mądralę, który przegada każdego (w grze kamień, papier, nożyce) lub woja, którzy załatwi wszytko siłą. Gra nie ogranicza nas w tym względzie. Jak ma się ochotę, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby zrobić np. maga tanka, co mija się z celem, ale to już inna para kaloszy. Osobiście postawiłem na bezpieczny układ i stworzyłem rycerza oraz kapłankę. Moim zdaniem jest to optymalny duet na początek.

Nadchodzi czas pogardy...

A teraz o fabule słów kilka. Tak jak wspomniałem wyżej mamy dwójkę bohaterów, którzy są Łowcami Źródła i walczą z plugawymi magami źródła. Roderick jest wojownikiem z dużym bagażem przejść w swoim życiu. Natomiast Scarlett to wskrzeszona kobieta, z zanikiem pamięci odnośnie swojej przeszłości (jakie to "oryginalne"). Celem ich jest rozwiązanie zagadki tajemniczego morderstwa radnego w miasteczku Cyseal.

Od samego początku Divinity wita nas "jajkiem wielkanocnym" i to o dwóch nawiązaniach. Z kim wam się kojarzy człowiek, który nie posłuchał ojca i poleciał w stronę słońca? Co mówicie? Ikar? Jak najbardziej! Kolejne nawiązanie może być nieco trudniejsze dla młodszych graczy. Chodzi tu o The Elder Scrolls III: Morrowind, gdzie spadł nam z nieba pewien Npc. Wróćmy do naszej historii. Sama fabuła ma jeszcze jedno dno. W drodze do miasta spotykamy kobietę o wyjątkowo nieprzyjaznym usposobieniu (-10 pkt. dla Pośredniczki od reputacji) i wtedy rozpocznie się pierwsze starcie z przyzwanymi przez nią nieumarłymi. 

Potyczka odbywa się turowo, lecz o rozgrywce napiszę trochę później. Wraz z rozwojem wydarzeń dowiadujemy się od pewnego chochlika, że zagraża światu Smok z pustki. O, co widzę? Podnosi ktoś rękę tam z tyłu! Głośniej proszę! Pierwsza część Dragon Age? Tak, masz rację, widoczna jest inspiracja tamtą grą. I w ten sposób znamy cel naszej podróży. Musimy ratować świat przed demonem z nicości.

Najpierw zrób to zadanie!

Divinity: Grzech Pierworodny jest staroszkolnym rpg, które ma dawać masę rzeczy do roboty, a także być wyzwaniem dla naszych szarych komórek. Na samym początku nie czułem tego, a miałem wrażenie jakbym grał w Diablo 3. Może dlatego, że grafika jest równie cukierkowa i mamy  ustawioną kamerę z lotu ptaka (niekiedy wkurza to brakiem możliwości zmiany). Gra zachęca nas do eksplorowania, co wiąże się z oprawą graficzną. Nawet nie wiecie jak byłem zaskoczony tym, że tytuł ten nie ma wydawcy. A jednak przez  trzy lata gra nic się pod tym kątem nie postarzała, lecz ma jeden minus. Modele postaci ludzi, zwierząt i potworów z bliska przypominają mi te z pierwszej odsłony Risena. Niestety, mimo że gra wygląda dobrze, nie posiada klimatu.

 Czegoś mi brakowało. Hmm, jak to ująć? Nuty ekscytacji?, napięcia? Trudno powiedzieć, po prostu atmosfery tam za grosz. Gra niestety jest zbyt "sterylna" pod tym względem. Z bohaterami, z którymi dane było mi spędzić czas, nie mogłem się zżyć. Nekromantę Johana poznajemy jako żądnego siły dupka, który gardzi wszystkimi. Potem poznajemy Madorę (zawsze przekręcam na Madare z anime Naruto),  z nią niestety nie jest lepiej. Wiecznie widzi wszędzie zagrożenie, co z fabularnego punktu widzenia jest jak najbardziej uzasadnione, jednak jej paranoja działała na mnie odpychająco. No i nasz duet łowców! Z nimi to się dopiero "ubawiłem",  ich zachowanie  przypomina stare małżeństwo w czasie rozwodu.

Grunt to kreatywność!

Dobra, pora na pochwały, bo zaraz wyjdzie, że gra jest do niczego. Divinity zaskoczyło mnie swoją oryginalną rozgrywką. Pojęcie to jest dość szerokie, bo w rozgrywkę wchodzi wiele elementów. Pierwsza rzecz, mamy turowy system walki. Każda czynność, którą podejmowałem wymagała odpowiedniej liczby punktów akcji. Oprócz tego była możliwość wycofania się z ruchu i przesunięcia naszej kolejki na sam koniec, za co dziękowałem autorom. Opcja ta pomogła mi, gdy Scarlett nie nadawała się do pierwszej rundy walk. W czasie potyczek często wykorzystywałem zawartość areny. Nie było tam dużego wyboru, ale na szczęście prawie zawsze stałą jakaś beczka z prochem lub wodą. Larian Studios naprawdę się namęczyło wymyślając róże elementy, które mogły zmienić sytuacje w czasie bitwy. Przykładem może być ziemia oblana ropą, bo gdy tylko wróg stał na takim obszarze to, aż się prosiło o podpalenie. 

Muszę jednak zauważyć, że możliwość ta działa też w drugą stronę. Kiedy zdarzyło się mi stanąć przy stągwi ze środkami wybuchowymi,  dość szybko tego pożałowałem. Były jednak sytuacje, które mnie szczerze zaskoczyły, np. granat miłości. Gdy tylko takim rzuciłem w przeciwnika, ten zaczął walczyć po mojej stronie. Dzięki takiej eksplozji uczuć nie raz wygrywałem. Inna sytuacja to możliwość dostania się do zamkniętych pomieszczeń. Na pierwszej mapie kampanii trafiłem do opuszczonego kościoła. W środku była zagadka do rozwiązania, ale nie będę zdradzał jaka. No, może odrobinę pomogę. 

Aby rozwiązać ją trzeba było dostać się do oddzielonej części. Drzwi, które blokowały wejście były zakratowane. Mogłem zrobić wtedy kilka rzeczy: otworzyć je wytrychem, zniszczyć (prawie wszystko można rozwalić, więc jeśli nie mamy umiejętności otwierania zamków zawsze można użyć miecza) lub wykorzystać zaklęcie do teleportacji. Efektem ubocznym były zadane punkty obrażeń własnemu członkowi drużyny. Zalecam jednak zapamiętać ten trick. Możliwości nietypowych rozwiązań w rozgrywce jest znacznie więcej, lecz najczęściej zwycięstwo wynika z dobrze przemyślanej strategii.

Panie Hilary, gdzie są pana okulary?

Zanim przejdę do podsumowania, jeszcze parę słów o systemie zadań. Dotąd w żadnej innej grze nie trafiłem na taki bałagan. Pierwsza rzecz, nie ma podziału na misje główne i poboczne. To jest akurat najmniejszy problem. Gorszą rzeczą jest sprawa ich łączenia się. Divinity przyzwyczaja nas szybko do zawiłych i niestandardowych zagadek (jak na dzisiejsze  standardy). W pewnym momencie potrzebowałem "klucza" do usunięcia bariery. Zacząłem szukać po całym terenie, wszędzie  i to dosłownie (pewien troll to mnie zapamięta), i co się okazało? Aby odnaleźć szukany przeze mnie item musiałem wykonać inne zadanie. Wynika to z faktu, że poszczególne misje bardzo mocno zahaczają się. Radzę więc tym, którzy jeszcze nie grali, aby zajrzeli do opisów innych questów,  gdzie znajdą pokrewne zlecenia, co na pewno pomoże w rozwiązaniu bieżących problemów.

Czy warto zakupić grę?  Jeśli macie dużo czasu to tak, Divinity: Grzech Pierworodny jest naprawdę długą produkcją. Wymaga cierpliwości i zaparcia, ale sądzę, że warto się nad nią pochylić.