Recenzja filmu Pogromcy Duchów. Dziedzictwo (Halloween Edition)

Mamy dziś taką dziwną modę na wysysanie do cna każdej marki jaka tylko osiągnęła jakiś większy sukces na rynku. Plusem tego jest możliwość cieszenia się nowymi produkcjami. Co natomiast się stanie jeśli nie wyjdą jak trzeba? 

Wezmę dziś na warsztat Pogromców Duchów. Dziedzictwo, które jest tego najlepszym przykładem. Kontynuacja kultowych filmów, które jak na swoje czasy były świetnymi komediami z elementami horroru. Trudno by było znaleźć kogoś komu to nie przypadło do gustu.

Inaczej rzecz się ma sytuacja z Dziedzictwem. Można się zachwycać dobrymi ujęciami, czy otoczeniem. Jednak to była to jedynie decyzja o zmianie otoczenia, a całą resztę zrobiła dzika przyroda itp. 

Nie zabraknie też scen, które  można zaliczyć do udanych jak pościg za pierwszym i w sumie jedynym duchem, który posłużył za tutorial przed głównym bossem. Z kolei kreacja bohaterów prezentuje się jak z jakiś Trudnych spraw. Matka nie umiejąca ogarnąć finansów, o czym sama córeczka wspomina. Syn to chodząca pokraka oderwana od rzeczywistości. Niby dzieckiem nie jest, ale jego jedyne motywacje do zarobienia kasy jest potencjalna możliwość zaliczenia laski w której się zabujał. 

Młodsza z rodzeństwa Phoebe to lajtowa wersja Sheldona, a do tego od samego początku sugerują z kim jest spokrewniona. Z nieznanych przyczyn reżyser uznał, że zrobienie z tego niespodzianki doda jakiegoś efektu, Wow. Czy da się ich jakoś polubić i zacząć im  kibicować? W moim odczuciu nie bardzo. Zarówno z matką, która nie ma jakiegokolwiek kontaktu z własnymi dziećmi, tak i małolaty są żywcem wzięci z Dlaczego ja?

Sam film też mało korzysta z pierwowzoru. Można podzielić, go na wąski początek następnie na szereg scen, które sprawiają wrażenia obcowania z grą. Widać to jak Trevor prawie wpada autem na swoją siostrę i Podcasta. Wielkie nieprzymierzone pustkowie i akurat wyrzuciło go na ścieżkę koło nich. Przypadek? Nie sądzę! 

Wydarzeń tego typu jest więcej, a każde przejście wywołuje wrażenie wymuszonego tak jakby ktoś powiedział: wszelkie sceny łączące usunąć i zostawić to co najlepsze jak w zwiastunie tylko, że zamiast trzech minut mamy dwie godzinny. Wszelkie szanse, aby poznać lepiej postacie zarówno pierwszo planowe i te poboczne zostało zminimalizowane do minimum koniecznego. 

Szybko przesunięto wydarzenia do głównego „niebinarnego” antagonisty. Tutaj taka mała szpila. Phoebe i Podcast są przedstawi jako nerdowie, a mimo to mały stara się zaszufladkować istotę z innego świata według zasad panujących na ziemi. Niby taka tyci scena, ale jakoś dziwnie się wpasowuje w lewacką propagandę. 

Trzeci etap filmu jest niczym innym jak zerżnięciem z oryginału, bo o to pojawia się nie kto inny jak Marie Fredriksson z Roxette, chciałem napisać Gozer. Zmieniono jedynie miejsce, co jest rzeczą oczywistą, a reszta poszła po staremu. Jednak to już drugi raz z rządu miałem okazję zobaczyć to zwycięstwo w wyjątkowym złym stylu. Wiadomo film familijny dla maluchów. 

Lecz na serio byt z innego wymiaru z boskimi mocami dostaje lanie od bachorów i klubu seniora? Pół biedy jakby to wynikło z wykorzystania pułapek z farmy na dzień dobry. Pokuszono się jednak na pseudo epicka walkę, która jakoś musiała wypełnić te wypociny jakie nagrał Jason Reitman syn twórcy oryginału. 

Na koniec dodam, że film dyskryminuje białych, ba, a w szczególności chłopów. Po pierwsze Trevor jest jakąś porażką, ale spoko czekoladka jakoś ogarnie za niego wszystko. Oczywiście  jest jeszcze genialna protagonistka, która musi pokazać, że jest geniuszem, a on idiotą. 

Więc super przemycono piorące mózgi dzieciom ideologiczne bzdury. Swoją drogą skoro w ostatnich kilku latach pojawiły się, aż dwa gnioty to może teraz nagrają wersję z bobasami? Ocena końcowa 5/10.  

Read More

Recenzja retro Luigi's Mansion (GameCube) (Halloween Edition)

Jakbym chciał skrzyżować Pogromców Duchów i Resident Evil to mogłaby wyjść z tego jedna, jedyna gra. Przed państwem Luigi's Mansion wydany na GameCube w 2001 r.

Jest to już ostatnia gra jaką omówię w ramach Halloween w tym roku. W wstępie wspominam o filmie jaki grze. Mając jakiekolwiek pojęcie o tych działach szybko skojarzycie najważniejsze nawiązania, które przemycono w recenzowanym tytule.

Luigi's Mansion to jedna z tych nielicznych produkcji, gdzie młodszy z braci ma wreszcie okazję zabłysnąć. Nie mogę odmówić twórcom ciekawych rozwiązań, które nie raz wyciągnęły mnie ze strefy komfortu i nakazały trochę pokombinować z zadaniami.

W trakcie eksplorowania opuszczonej rezydencji można jak w każdym znanym dziele spotkać się z prowadzeniem za rękę. Zważając na to, że sporo będzie backtrackingu jest to środek łagodzący i pomagający przyspieszyć nie przemyślane rozwiązanie. Zaobserwowałem również skrajnie inne podejście.

Devowie doszli do jeszcze jednego wniosku, że gracz ma sam się domyśleć, gdzie szukać dalej. Mógłbym jeszcze zrozumieć, że dali wskazówki, czy inne sugestie, a tak szukaj wiatru w polu.

W takich chwilach trzeba dosłownie przeszukać wszystko licząc, że się trafi, gdzie trzeba. W tamtym momencie zastanawiałem się, czy to nie przypadkiem przygotówka się włączyła. Oprócz tego typu atrakcji czeka cała rzesza duchów. Początek jest prosty, bo zwykły błysk lampą niczym Alane Wake i po sprawie.

Dalej zaczęło się robić znacznie ciekawiej im głębiej w budynek tym więcej było tego tałatajstwa. Musicie wiedzieć, że to w sumie oni są głównym daniem. Wraz z odblokowaniem się kolejnych pokojów, a jest ich trochę pojawiają się coraz to ciekawsi oponenci.

Ci zwyczajni, że tak ich nazwę, charakteryzowali się własnym stylem podobnie mają ich groźniejsi pobratymcy. Jestem gotów stwierdzić, że inspirację czerpano z Pac-Mana. Doszło do takiego momentu, że zacząłem się doszukiwać w tym inspiracji z pokemonów. Część misji wymagała wykorzystania poszczególnych żywiołów.

W późniejszej części odszedli od tej koncepcji co koniec, końców było słusznym posunięciem. Lecz najbardziej irytujący byli Boos. Te dobrze wszystkim znane zmory jako jedyne miały tendencję do uciekania przez ściany, co wiązało się z paruminutową, a może nieco krótszą gonitwą. Początkowo jest to nawet zabawne, bo oprócz tej przebieżki dostaje się możliwość zapisania stanu rozgrywki.

Szybko się zacznie to doceniać, bo oprócz nich tylko Toadowie oferują podobną opcję. Każde przegrana jest równoznaczna z utratą tego co się zdołało osiągnąć. Sama powtarzalność nie skłania w takim wypadku do nadrabiania strat, nie sądzicie?

Jednak takim crème de la crème są bossowie. Samo dmuchanie i chuchanie nic nie da i w tym pies jest pogrzebany. Podobnie jak z szukaniem Boo wykorzystuje się GameBoy Horror tak i tu trzeba po niego sięgnąć, aby dowiedzieć się jaką ma słabość oponent. Takiej informacji się wprost nie dostanie. Wpierw zagadkę przeczytać należy, a potem odnaleźć odpowiedź.

Parę razy faktycznie się zastanawiałem o sens gry słów jakie czytam, a odpowiedź zawsze była gdzieś pod ręką. Niekiedy wystarczyło wykorzystać tą najprostszą, a niekiedy stoczyć pełnoprawną walkę. Czy wypadło jedno, czy drugie nudzić się nie było sposób. Nawet miałem swoich faworytów. Zaczynając od pianistki, która odpytała z znajomości z serii gier z Mario, a kończąc na osiłku, którego trzeba było załatwić na siłowni.

Wszystko to jest okraszone wodnista fabułą, która jest jedynie pretekstem do przejścia pod każdym korytarzu. Lugi ponownie szuka brata, który gdzieś zaginał. Sam finał natomiast to pokaz tego jak fizyka w grze jakoś szczególnie dobrze nie działa i hitboxy potrafią nie zareagować. 

Jednak w przed ostatniej walce, gdzie przyszło mi się zmierzyć ze cała plejadą przekonałem się, że skipowane monstra z korytarzy mogą nie mieć wystarczającej pauzy, aby dało się je wessać do Potergaist 3000.

Generalnie w Luigi's Mansion jest wiele ciekawych rozwiązań, których się nie spodziewałem. Będąc tak zaskakiwany zrozumiałem jaki zmarnowano potencjał. Grafika również jak na swoje czasy błyszczała w stosunku do tego co można było zobaczyć na Nintendo 64. Jednak ciągła powtarzalność i zwiedzanie tych samych miejsc sprawiało, że ma się dość.

Na koniec po przejściu całości pojawia się coś w rodzaju Nowa gra plus z wyższym poziomem trudności. Fani będą zadowoleni, a reszta zapewne odłoży na półkę i zapomni, że to istniało.

W ramach ciekawostki dodam, że w łazience w której znaleźć można Toada i w pokoju do którego trzeba wejść na Mikołaja znajduje się obraz Venusaura. Kolejną istotną podpowiedzią będzie zejście do piwnicy. W pomieszczaniu po lewej jest regał, który odnawia sto procent życia, za każdym razem.

Czy warto zagrać w Luigi's Mansion? Tylko jeśli jesteście ciekawi tego co oferują bossowie w innym wypadku zostawcie to na sezon ogórkowy. Ocena końcowa 6.5/10.

Read More