Recenzja Rocky Balboa

Panie i Panowie po mojej prawej mistrz wagi ciężkiej Rocky „Włoski Ogier” Balboa. Natomiast w lewym rogu ringu złamasy, którym spuści sowite lanie.

Sylwester Stalone legenda amerykańskiego kina. Kto nie zna tego aktora? Pewnie nikt, siłą rzeczy. Zasłynął z wielu ról jak Rambo, czy Frank Leone z filmu Osadzony.

Jednak najbardziej kojarzony jest z serii filmów Rocky w którym zadebiutował w 1976 r. Ciekawostką jest fakt, że pierwsza wytwórnia chciała odkupić prawa do scenariusza za ponad 100 tyś dolarów, a po postawieniu warunku zagrania głównej roli kwota to spadła do 35 tyś zielonych.

Dość o historii przejmy do recenzji. Wbrew pozorom nie będzie tu mowa o pierwszej części, a o szóstej miejącej premierę w 2006 r.

Nie będę ukrywał, że jestem fanem Stalona i miałem nie małe oczekiwania przed seansem. Między częścią piąta, a ostatnią w której Rocky staje na ringu minęło szesnaście lat. Odtwórca głównej roli był już wtedy po sześćdziesiątce.

Jak poradziła sobie z tym problem ekipa filmowa i sam zainteresowany? Co tu dużo mówić… Świetnie, genialnie wprost doskonale. W całej produkcji czuć wszystko co najlepsze, a dla samych fanów nie zabraknie kultowych momentów, które będą chwytać za serce.

W Rocky Balboa mamy wiele wątków, lecz te główne kręcą się wokół relacji między protagonistą, a jego synem. Natomiast drugi, a jakże dotyczy ostatniej walki jaką ma stoczyć z aktualnym mistrzem świata. W tą rolę wcielił się Mason "The Line" Dixon, który jest prawdziwym bokserem.

Zapytacie jakim cudem emerytowany mistrz wrócił na ring? No cóż, media lubią emocje, a jak lepiej podsycić je nie robiąc symulacji, kto wygra? Jak to powiedział prowadzący po wprowadzeniu do „super komputera” odpowiednich danych, zweryfikujmy to.

Przelała się pała goryczy, czara znaczy się i rozpoczęto przygotowania do rzeczywistego rozstrzygnięcia tego problemu. Nie będę już streszczał co i jak, bo może ktoś jeszcze nie oglądał i zepsułbym mu lub jej zabawę.

W Rocky Balboa nie uświadczymy scen rodem z Poza zasięgiem z rewelacyjnym Steven Seagalem co to nie. Mamy tu bardziej stateczne sceny narracyjne (cokolwiek to znaczy). Mówiąc językiem ludzkim spokojne ujęcia miejące przemówić do naszej psychiki, dać motywację do działania.

Rocky mógłby być trenerem motywacyjnym, bo raz ma żelazną wolę, a dwa co chwilę „wypluwa” z siebie jakieś mądrości z którymi nie da się nie zgodzić.

W ciągu seansu mamy też sporo wspominek, które z jednej strony pozwalają przypomnieć nam  ciekawe wydarzenia, a z drugiej strony widzimy jaki aktualnie jest główny bohater.

Co do wątku ojca z synem, tutaj jest ciut gorzej. Ukazane relacje są wrzucone tu trochę na siłę, aby dopiero na sam koniec zaczęły się rozkręcać. Problem między nimi jest dość klasyczny.

Rocky Jr. żyje w cieniu ojca i to mocno wpływa na to jak do siebie podchodzą. Trudno się na ten temat rozpisywać, bo mamy tylko drobne wstawki i nic poza tym. Mimo to jest to wątek, który w jakimś stopniu uzupełnia całość i dopełnia obraz Rock’iego.

Podsumowując. Jeśli jesteście fanami Włoskiego Ogiera to śmiało obejrzycie, bo nie jest to film niskich lotów, a dzieło sztuki przez wielkie S. Ocena końcowa może być tylko jedna 9/10.